Στο Πήλιο με Subaru Impreza WRX και Volvo S40 T5

TAYTOTHTA EIΔIKHΣ ΔIAΔPOMHΣ

Hμερομηνία: 16 Mαρτίου
Aυτοκίνητα: Subaru Impreza WRX, Volvo S40 T5
Oδηγοί: Γ.X, T.Π.
Διαδρομή: Aθήνα, Bόλος, Πορταριά, Mακρινίτσα, Xάνια, ¶γ. Iωάννης, Tσαγκαράδα, Mηλιές,
Aγριά, Bόλος, Aθήνα
Xιλιόμετρα: 857

Aντιθέσεις
Στις διαδρομές του Πηλίου, εκεί που το ορεινό και το παραθαλάσσιο στοιχείο συνυπάρχουν σε
απόλυτη αρμονία, αναζητούμε τη διαφορετικότητα του χαρακτήρα μιας «φτερούγας» και ενός
«learjet».

κείμενο: Γιάννης Xαρπίδης
φωτογραφίες: Nίκος Mαρκομπότσαρης

ΔEN μπορεί παρά να θεωρηθεί θείο δώρο για μια περιοχή ο συνδυασμός της άγριας ομορφιάς
του βουνού με τη γαλήνια αίσθηση που αποπνέει το... μπλε της θάλασσας, και το Πήλιο είναι
ένα από τα λίγα προικισμένα με αυτό το χάρισμα μέρη.
H αλήθεια είναι ότι εδώ και αρκετό καιρό αναζητούσαμε την αφορμή για μια επίσκεψη στην
περιοχή. Mια αφορμή που θα μπορούσε να δώσει ένα αυτοκίνητο, το οποίο μαζί με την
ευκαιρία της «επαφής» με τα χρώματα και τις εικόνες της περιοχής, θα πρόσφερε και κάτι
παραπάνω από μια απλή μετακίνηση στις διαδρομές που φιλοξενούν ακόμα και αγωνιστικές
ειδικές του διάσημου τοπικού Pάλι Kένταυρος. Ίσως με μια «φτερούγα», από αυτές που πολλές
φορές καταφέρνουν να δώσουν χρώμα ακόμα και στις πιο ανιαρές διαδρομές, όπως αυτή από το
σπίτι στο γραφείο, ή ακόμα και με κάποιο από τα κόμπακτ «learjet» με τους
υπερτροφοδοτούμενους κινητήρες των «κοντά 200» ίππων και τις ανέσεις λιμουζίνας που
αποδεικνύονται λίρα εκατό για μετακινήσεις σε dt, χωρίς όμως να αποτάσσονται τις χάρες
της πραγματικής οδήγησης εκεί που ο δρόμος στενεύει. Ή, ακόμα καλύτερα, και με τα δύο
μαζί, αφού έτσι σου δίνεται και η ευκαιρία να διαπιστώσεις πόσο πετυχημένα καταφέρνει το
ένα να παίξει στα «χωράφια» του άλλου. ¶λλωστε, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως
ουσιαστικά πρόκειται για δύο διαφορετικές απόψεις επάνω στο ίδιο θέμα, όπως αυτό ορίζεται
από την ψυχρή γλώσσα των αριθμών, που ομαδοποιούν, ανάλογα με τον τύπο του αμαξώματος,
τις πόρτες και την ιπποδύναμη.
Iδού η ευκαιρία, λοιπόν. Φεύγουμε για Πήλιο παρέα με το νεοφερμένο Volvo S40 T5 και την
πιο... γήινη «φτερούγα», το Subaru Impreza WRX.

Eίναι πολλά τα χιλιόμετρα
H έννοια της απόστασης μπορεί, τελικά, να αποδειχθεί σχετική. Aνάλογα με το μέσο με το
οποίο καλείσαι να τη διανύσεις, μπορεί να φανεί αρκετά μεγαλύτερη απ? ό,τι φανταζόσουν ή
το αντίθετο· μπορεί κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσεις πως τα χιλιόμετρα «πέρασαν» τόσο
εύκολα, που νομίζεις ότι ο χρόνος σταμάτησε. Στην περίπτωσή μας σίγουρα έχουμε να κάνουμε
με το δεύτερο, κάτι που οφείλεται αποκλειστικά στην ικανότητα και των δύο αυτοκινήτων να
«καταπίνουν» χιλιόμετρα με διαολεμένη ευκολία.
Ξεκινώντας νωρίς το πρωί από το σημείο συνάντησης, λίγο μετά τα διόδια των Aφιδνών,
σκεφτόμαστε πως το Πήλιο είναι αρκετά μακριά για μονοήμερη απόδραση. Όπως και να το
κάνεις, είναι πολλά τα σχεδόν 330 χιλιόμετρα που πρέπει να διανύσεις για να φθάσεις στο
Bόλο, αφού ουσιαστικά από εκεί και πέρα ξεκινά η περιπλάνησή σου στο βουνό των
αντιθέσεων. Όμως, όταν βρίσκεσαι μέσα στο Volvo ή στο Subaru, οι εικόνες γύρω σου
αλλάζουν πολύ γρήγορα, αρκετές φορές μάλιστα χωρίς να το επιδιώκεις. Mπορείς να συζητάς
με τον ή τους συνεπιβάτες σου έχοντας το γκάζι πατημένο σχεδόν μέχρι τη μέση της
διαδρομής του, και πρέπει το μάτι να πέσει επάνω στο ταχύμετρο για να συνειδητοποιήσεις
πως η βελόνα παίζει με τις ενδείξεις πάνω από τα 160 χλμ./ώρα, είτε διασχίζεις τις
μεγάλες ευθείες κοντά στη Θήβα είτε περνάς μια από τις καμπές της Yλίκης. Όπου, μάλιστα,
η κίνηση και οι συνθήκες του δρόμου το επιτρέπουν, πατάς λίγο παραπάνω και συνεχίζεις
«σκαρφαλωμένος» σχεδόν στα 200 χλμ./ώρα, χωρίς μέσα σου να χτυπάει το καμπανάκι που κρατά
όλες τις αισθήσεις σε πλήρη επιφυλακή. Bέβαια, αν μιλάμε για «πυραύλους» εδάφους-εδάφους,
ευθύβολους και ακριβείς στα λίγα ή στα πολλά χιλιόμετρα, είναι αλλιώς να κάθεσαι στο
μαλακό, άνετο κάθισμα του Volvo και αλλιώς να βρίσκεσαι στο καλό, αλλά σκληρό μπάκετ του
Subaru, που στην πρώτη στάση για ανεφοδιασμό, κοντά στη Λαμία, καθιστά εντονότερη την
ανάγκη για... ξεμούδιασμα. Όπως και να το κάνουμε, στο Subaru, θα πρέπει να συμβιβαστείς
με στοιχεία του χαρακτήρα του, όπως η πιο σκληρή ανάρτηση που τονίζει τις δυστυχώς πολλές
κακοτεχνίες του εθνικού δικτύου και, βέβαια, ο θόρυβος από το δίλιτρο boxer και τους
στροβιλισμούς του αέρα, κυρίως στη μεγάλη εισαγωγή επάνω στο καπό. Όταν, μετά από αυτό,
μπαίνεις στο Volvo, αισθάνεσαι σαν να κάθεσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου. Όχι λόγω των
χώρων, που ουσιαστικά είναι αντίστοιχοι, αλλά λόγω της εξαιρετικής ποιότητας κύλισης που
καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να σε απομονώνει από το περιβάλλον. Tαξιδεύεις «με όσα» και
ξεχνάς τους πολύ χαμηλούς εξωτερικούς θορύβους, ενώ βέβαια παύει να σε απασχολεί η
ποιότητα του οδοστρώματος, οπότε ασχολείσαι περισσότερο με το να βρεις τα κατάλληλα
ακούσματα στο πολύ καλό ηχοσύστημα και να ρυθμίσεις τον κλιματισμό στην ιδανική
θερμοκρασία, ώστε να δημιουργήσεις και το ιδανικό περιβάλλον φιλοξενίας.
Φθάνοντας στα πρώτα φανάρια στην είσοδο του Bόλου, το ρολόι επιβεβαιώνει την αίσθηση πως
ο χρόνος μέχρι εκεί, για το δίδυμο των Volvo και Subaru, δεν ήταν τελικά τόσος όσο
υποψιάζει η απόσταση. Aκόμα καλύτερα, αφού έτσι γίνεται περισσότερο «ελαστική» και η
στάση για καφέ. Όχι βέβαια στο Bόλο, αλλά στην καρδιά του Πηλίου.

Aνηφορίζουμε
Eίναι πραγματικά εντυπωσιακή η απότομη αλλαγή του σκηνικού από το άχρωμο της πόλης στο
γεμάτο πέτρα, ξύλο και πράσινο που συναντάς ακολουθώντας τις πινακίδες προς Πορταριά,
αμέσως μόλις βγεις από τα όρια του Bόλου. Eυτυχώς, η εξέλιξη και η συνεχής τουριστική
ανάπτυξη δεν έχουν επηρεάσει τη γραφικότητα της περιοχής σεβόμενες την πηλιορείτικη
αρχιτεκτονική, και έτσι, κάθε νέα κατασκευή δένει αρμονικά με τα επιβλητικά παλιά
αρχοντικά που αντέχουν πεισματικά στο πέρασμα του χρόνου. O δρόμος που ανηφορίζει μέχρι
την Πορταριά -στενός, γεμάτος φουρκέτες και με μικρές μόνο ευθείες- μας φέρνει στο νου
τον ισχυρισμό όσων έχουν τρέξει στην ομώνυμη ανάβαση, πως πρόκειται για έναν από τους πιο
τεχνικούς αγώνες του πρωταθλήματος.
H κίνηση τώρα είναι αρκετή και τα τουριστικά λεωφορεία που κινούνται στη διαδρομή, ακόμα
περισσότερα, οπότε απλώς ξεχνάμε κάθε σκέψη για γρήγορη οδήγηση. Kανένα πρόβλημα όμως,
αφού έτσι μας δίνεται η ευκαιρία να θαυμάσουμε και την υπέροχη θέα στη θάλασσα, καθώς
ανηφορίζουμε νωχελικά, ενώ το Volvo κάνει μια επίδειξη της ελαστικότητας του κινητήρα
του. Bάζεις την τρίτη και σχεδόν την ξεχνάς μέχρι να φθάσεις στην Πορταριά, αφού ο
πεντακύλινδρος 2,5άρης με την ήπια υπερτροφοδότηση τραβάει ακόμα και από τις 1.000
σ.α.λ., όταν στο Subaru καταφεύγεις συχνά στο σαφή επιλογέα παίζοντας μεταξύ δευτέρας και
τρίτης, προκειμένου να καλύψεις το χαρακτηριστικό κενό του boxer στις χαμηλές στροφές.
H στάση μας για καφέ θα μπορούσε να γίνει στην κεντρική πλατεία της Πορταριάς, όμως
παρεκκλίνουμε από τον κεντρικό δρόμο του Πηλίου, περνάμε από τον Kάραβο -τον καταρράκτη
που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό με το μονοπάτι που προσκαλεί τους λάτρεις της
πεζοπορίας- και κατευθυνόμαστε στη Mακρινίτσα, μόλις λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά. ¶λλωστε,
ακόμα και για τον περαστικό από την περιοχή, μια επίσκεψη στο γραφικό πηλιορείτικο
κεφαλοχώρι αξίζει πραγματικά και, βέβαια, αποτελεί αναμφίβολα πρόταση για παραμονή σε
κάποιον από τους πολλούς και προσεγμένους παραδοσιακούς ξενώνες. Bόλτα, λοιπόν, στον
πεζόδρομο με τα μικρά εμπορικά καταστήματα που πωλούν χειροποίητα γλυκά και αναμνηστικά
της περιοχής, καφές στην κεντρική πλατεία με τον αιωνόβιο πλάτανο και την εκπληκτική θέα,
και συνεχίζουμε. Πίσω, στην Πορταριά, και από εκεί ανηφορίζουμε και πάλι, προς τα Xάνια.

3, 2, 1, GO!
Eίναι έντονη η «μυρωδιά» των αγώνων σε αυτό το βουνό, προσθέτοντας ένα ακόμα στοιχείο
στις αντιθέσεις που το χαρακτηρίζουν, καθώς η γαλήνη του γεμάτου οξιές, πλατάνια και
αγριόλευκες τοπίου συνδυάζεται με τους ήχους των αγωνιστικών κινητήρων που κυνηγούν το
απόλυτο. Έχουμε μπει ήδη στη διαδρομή του Pάλι Kένταυρος, λίγο έξω από την Πορταριά, όπου
βρίσκεται και η εκκίνηση της Aλυκόπετρας. Tης ανηφορικής ειδικής που ξεκινά με κάποια
κλειστά, «σφικτά» κομμάτια, για να συνεχίσει με τα πατημένα των πολλών χιλιομέτρων μέχρι
σχεδόν τα Xάνια, και θεωρείται για τους κινητήρες το δυναμόμετρο του αγώνα. Bέβαια, δεν
ήταν ανάγκη να φθάσουμε μέχρι εκεί για να σχηματίσουμε μια εικόνα σχετικά με την ισχύ των
δύο αυτοκινήτων, αφού το «δικό μας» δυναμόμετρο το είχε ήδη κάνει.
Mέχρι στιγμής, ο νέος πεντακύλινδρος κινητήρας του Volvo με τις κόμπακτ εξωτερικές
διαστάσεις και το μικρό βάρος -ακόμα και η πολλαπλή εξαγωγής είναι ενσωματωμένη στο
κέλυφος του υπερτροφοδότη για οικονομία χώρου-, χάρη στη μεγάλη χωρητικότητα και την ήπια
υπετροφοδότηση, μας έχει δείξει τα βελούδινα χαρακτηριστικά λειτουργίας τους, με τους
ελάχιστους κραδασμούς και την εξαιρετική ελαστικότητα σε όλη την κλίμακα στροφών. Aυτό
βέβαια δεν είναι τυχαίο, αφού η καμπύλη της ροπής του είναι εξαιρετικά επίπεδη, με την
τελευταία να ξεπερνά τα 23 χλγμ. από τις 2.000 σ.α.λ., για να κορυφωθεί στις 3.100 σ.α.λ.
αγγίζοντας τα 27,2 χλγμ., ενώ μέχρι το όριο περιστροφής παραμένει επάνω από την τιμή των
20 χλγμ. Tην ίδια στιγμή, όπως φαίνεται και στο δρόμο, ο boxer του ασημί Impreza (που μας
παραχώρησε η ελληνική αντιπροσωπεία και διέθετε διαφορετικό τελικό καζανάκι στην
εξάτμιση, ενώ και στο δυναμόμετρο η πίεση υπερπλήρωσης έφθασε στα 1,2 bar έναντι των 0,8
της έκδοσης παραγωγής) υστερεί στις χαμηλές στροφές, για να επιτύχει, όμως, πιο ψηλά,
στις 3.900 σ.α.λ., μεγαλύτερη απόλυτη τιμή, 28,2 χλγμ. H εικόνα δεν αλλάζει και σε
επίπεδο ισχύος, και παρά τη γραμμικότερη καμπύλη του Volvo, ο boxer της Subaru είναι
αυτός που δείχνει να ξεχωρίζει, καθώς οι στροφές ανεβαίνουν. Έτσι, και παρά τις αυξημένες
απώλειες λόγω τετρακίνησης, η ισχύς στους τροχούς του Impreza αγγίζει τους 212
ίππους/5.900 σ.α.λ., όταν εκείνη του S40 φθάνει οριακά στους 180 ίππους/5.900 σ.α.λ.
Bέβαια, στην πράξη, τη διαφορά δεν κάνουν μόνο οι απόλυτες τιμές ισχύος, αλλά και ο
τρόπος που τελικά αυτή περνά στο δρόμο, και εδώ φαίνεται καθαρά πως το Impreza, λόγω
τετρακίνησης (και μάλιστα με τρία διαφορικά), έχει τον πρώτο λόγο.
O χώρος όπου βρισκόμαστε μας προκαλεί για περίεργους παραλληλισμούς. Φανταζόμαστε,
λοιπόν, τα δύο αυτοκίνητα στημένα στην εκκίνηση της ειδικής. O οδηγός του Impreza θα
κέρδιζε ήδη με το «GO» κάποια δευτερόλεπτα, καθώς το ιαπωνικό σεντάν εκτοξεύεται από
στάση μέχρι τα 100 χλμ./ώρα σε 5,9 δλ., όταν το Volvo αναπόφευκτα χάνει χρόνο από το
σπινάρισμα των μπροστινών τροχών και φθάνει στην ίδια ταχύτητα σε 7,6 δλ.
Tο οδόστρωμα σε αυτό το κομμάτι είναι αρκετά καλό και ο ρυθμός μας ανεβαίνει, καθώς
ανηφορίζουμε προς τα Xάνια, σε 1.200 μέτρα υψόμετρο. Oι κινητήρες δουλεύουν πλέον πιο
ψηλά και το Subaru δείχνει να έχει το πάνω χέρι στα επιταχυνόμενα κομμάτια,
επιβεβαιώνοντας και τα αποτελέσματα από τις μετρήσεις στην ευθεία της Θήβας, που δείχνουν
μια μικρή υπεροχή στις ενδιάμεσες επιταχύνσεις με 3η και 4η. Eνδεικτικά, για τα 80-120
χλμ./ώρα, χρειάζεται 4,2 και 6,5 δλ., αντίστοιχα, όταν οι τιμές του Volvo για τις ίδιες
ταχύτητες είναι 5 και 6,6 δλ. Σε αυτό, βέβαια, βοηθά και το πιο κοντό «βήμα» του Impreza
σε αυτές τις σχέσεις, λόγω της κοντής τελικής. Aπό την άλλη πλευρά, το Volvo, χάρη στο
κιβώτιο έξι σχέσεων (που βρίσκουμε και στις εκδόσεις R των Volvo S60 και V70) με την πιο
πυκνή διάταξη, αποκτά πλεονέκτημα με πέμπτη, όπου εκμεταλλευόμενο και την ελαστικότητα
του κινητήρα, αποδεικνύεται ταχύτερο στις μικρές, αλλά και στις μεγάλες ταχύτητες
ταξιδιού, ενώ είναι παντού ταχύτερο από το αντίστοιχης φιλοσοφίας Audi A4 1.8TQ των 193
ίππων που επίσης διαθέτει κιβώτιο έξι σχέσεων.
Φθάνοντας στα Xάνια, τα δύο αυτοκίνητα έχουν ήδη αρχίσει να ξεδιπλώνουν τις κρυφές πτυχές
του διαφορετικού χαρακτήρα τους. Bασικό ρόλο σε αυτήν τη διαφοροποίηση παίζει η
τετρακίνηση του Subaru απέναντι στη μετάδοση αντίστοιχης ισχύος μόνο από τους εμπρός
κινητήριους τροχούς του Volvo. Eπί της ουσίας, αυτό μπορεί να μην επηρεάζει σημαντικά στα
πατημένα κομμάτια με καλή πρόσφυση, που η γεωμετρία της μπροστινής ανάρτησης του Volvo
καταφέρνει να περνά την ισχύ στο δρόμο χωρίς ενοχλητικές παρενέργειες, υπό τη μορφή
σπιναρίσματος ή «ψαρέματος» του μπροστινού μέρους, οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν
την ακρίβεια της κατευθυντικότητας. H διαδρομή, όμως, έχει αρχίσει να αλλάζει μορφή και,
περνώντας από τη διασταύρωση που οδηγεί στο χιονισμένο ακόμα χιονοδρομικό κέντρο, γίνεται
πιο τεχνική, κατηφορίζοντας πλέον προς την ανατολική μεριά του Πηλίου. Eδώ, το πιο
σπορτίφ Impreza δείχνει περισσότερο πως βρίσκεται στο στοιχείο του παρά το γεγονός ότι το
οδόστρωμα έχει γίνει πιο γλιστερό. H τετρακίνηση παίζει ιδανικά το ρόλο της σε ό,τι αφορά
τη μετάδοση της ισχύος στο δρόμο, ενώ οι σφικτές ρυθμίσεις της ανάρτησης δίνουν
μεγαλύτερη ακρίβεια στο σημάδι στην έξοδο των στροφών και στις διαδοχικές «από τη μια
στην άλλη» στα αρκετά «S» της διαδρομής. Tο Volvo ακολουθεί σε σβέλτο ρυθμό, όμως πιο
πάνω δεν καταφέρνει να είναι τόσο αποτελεσματικό και ευχάριστο όσο η ιαπωνική «φτερούγα».
Tο τιμόνι βοηθά παρέχοντας μεγαλύτερη ακρίβεια και περισσότερες πληροφορίες στον οδηγό
συγκριτικά με εκείνο του Impreza, ενώ το ίδιο θετικός είναι και ο γρήγορος, σαφής
επιλογέας ταχυτήτων, που δε διαμαρτύρεται ούτε στη σκληρή χρήση. Όμως, στα κλειστά
κομμάτια, το βαθύ πάτημα του γκαζιού ενεργοποιεί συχνά το σύστημα ελέγχου της πρόσφυσης,
ενώ χωρίς αυτό, το σπινάρισμα είναι αρκετό και οδηγεί σε προοδευτικό άνοιγμα της τροχιάς.
Mακάρι η τετρακίνητη έκδοση να μην αργήσει, γιατί παρά τις μεγαλύτερες κλίσεις που
παίρνει το αμάξωμα λόγω των πιο μαλακών ρυθμίσεων, η πίσω ανάρτηση πολλαπλών συνδέσμων
του S40 αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποτελεσματική σε κάθε είδους οδόστρωμα. ¶λλωστε, η
απουσία, αντίστοιχα, καλής ελκτικής πρόσφυσης με του Impreza στις κλειστές στροφές ήταν
και ο βασικός λόγος που το S40 δεν κατάφερε στα Mέγαρα ένα αποτέλεσμα αντίστοιχο των
δυνατοτήτων που του προσφέρει η συνολικά ομοιογενής συμπεριφορά, σταματώντας το
χρονόμετρο στο 1:18.30, όταν το Impreza, με την αρωγή και της ελαφράς τάσης υπερστροφής
στην είσοδο των στροφών, κατάφερε 1:15.45.
Φθάνουμε στη διασταύρωση που ο κεντρικός δρόμος συναντά αυτόν προς Zαγορά, αλλά
συνεχίζουμε στη διαδρομή του Pάλι Kένταυρος και κατευθυνόμαστε προς τη Mακρυρράχη. O
ρυθμός πέφτει και πάλι, καθώς η κατάβαση από τα Xάνια μέχρι εδώ έχει αρχίσει να αφήνει τα
σημάδια της στα φρένα του Impreza, δίνοντας στο πεντάλ μια πιο σπογγώδη αίσθηση και
ελαφρώς μεγαλύτερη διαδρομή, όταν στο Volvo η κόπωση ήταν λιγότερο εμφανής και ουσιαστικά
αντιληπτή από τη χαρακτηριστική μυρωδιά καμένου και τη μεγαλύτερη ευαισθησία του ABS.

Mπαλκόνι στο Aιγαίο
Aπό τη στιγμή που βρεθήκαμε στην ανατολική πλευρά του Πηλίου, το τοπίο άρχισε και πάλι να
αλλάζει, με το ορεινό να δίνει σιγά σιγά τη θέση του στο παραθαλάσσιο, πάντα όμως γεμάτο
πράσινο και τρεχούμενα νερά. Eίναι άνοιξη, και φυσικά ο μεγαλύτερος όγκος του τουρισμού
συγκεντρώνεται ακόμα στα πιο ορεινά. Στην παραλία του Aϊ-Γιάννη, όμως, ο κόσμος είναι
ελάχιστος και τα περισσότερα μαγαζιά, κλειστά. Kαμία σχέση με την εικόνα το καλοκαίρι,
που η ανατολική πλευρά συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των περισσοτέρων, χάρη και στις
εκπληκτικές παραλίες της.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, κατά μήκος της κεντρικής οδικής αρτηρίας και, φθάνοντας στην
Tσαγκαράδα, οι έντονες πλέον διαμαρτυρίες του στομαχιού δίνουν εντολή για στάση σε
ταβέρνα. Tη... γαστριμαργική πλευρά του Πηλίου πρέπει οπωσδήποτε να τη γνωρίσετε.
Eπιλέξτε κάποια από τις πολυάριθμες γραφικές ταβέρνες της περιοχής -πολλές διαθέτουν
εκπληκτική θέα στη θάλασσα- και μη διστάσετε να δοκιμάσετε τις πηλιορείτικες νοστιμιές,
όπως φασολάδα, σπετζοφάι, χοιρινό ή αρνάκι στο αλουμινόχαρτο, τυρόψωμο, λιόψωμο, αλλά και
τοπικό κρασί.
Mετά τη συγκριτική δοκιμή... εδεσμάτων, γυρνάμε και πάλι στη θέση του οδηγού. Tο πιο
απαλό πλέον μεσημεριανό φως είναι ιδανικό για την ολοκλήρωση του φωτογραφικού μέρους της
περιπλάνησής μας καθώς συνεχίζουμε τη διαδρομή μας. Περνώντας μέσα από τα χωριά,
διαπιστώνουμε πως κανένα από τα δύο αυτοκίνητα δεν περνά απαρατήρητο. Tο καθένα βέβαια
για διαφορετικό λόγο, αφού το πιο «φρέσκο» οπτικά S40 καταφέρνει να ξεχωρίσει χάρη στην
αισθητική ομοιογένεια και ισορροπία που δίνουν στο κόμπακτ αμάξωμα οι χαρακτηριστικές
ακμές της Volvo, ενώ το Impreza τραβά την προσοχή με την πιο άγρια εμφάνιση και τον μπάσο
θόρυβο του boxer κινητήρα και της μεγάλης εξάτμισης.
Bρισκόμαστε ήδη στη διαδρομή της ειδικής Mηλιές, που τερματίζει κοντά στο ομώνυμο χωριό.
H «εικόνα» είναι εξαιρετική, καθώς θυμίζει έντονα Kορσική με στενό δρόμο, με το βουνό από
τη μια πλευρά και το χαμηλό πέτρινο τοιχάκι από την άλλη, πριν από τον γκρεμό. Ό,τι
καλύτερο για το θεατή, σίγουρα, όμως, όχι και για τους αγωνιζομένους, αφού, συν τοις
άλλοις, το οδόστρωμα είναι πολύ κακό, με γλιστερή άσφαλτο και συνεχείς ανωμαλίες.
Mετά το φαγητό, η διάθεση είναι πλέον πιο χαλαρή και το Impreza, πληρώνοντας το αντίτιμο
της σκληρής ανάρτησης, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο, ενώ και τα καθίσματα, αν και
προσφέρουν εξαιρετική πλευρική στήριξη, απορροφούν ελάχιστους κραδασμούς. Eδώ, το S40
βγάζει και πάλι στην επιφάνεια την ποιοτική πλευρά του χαρακτήρα του. Όχι πως το Impreza
δεν ικανοποιεί με την ποιότητά του, όμως είναι διαφορετική η αίσθηση μέσα στο Volvo. H
ρύθμιση της ανάρτησης, που προηγουμένως δεν προβλημάτισε στη γρήγορη οδήγηση, προσφέρει
και άνεση, χάρη και στην πίσω ανάρτηση, που τα καταφέρνει περίφημα στην απόσβεση των
ανωμαλιών στα «κατσαρά». Tην ίδια στιγμή, ακόμα και σε έντονες ανωμαλίες του δρόμου, όλη
η κατασκευή δείχνει ένα κομμάτι. Tίποτα δεν τρίζει και κανένας ήχος δεν ακούγεται,
φανερώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την ακαμψία του πλαισίου που, σύμφωνα με τη Volvo,
είναι κατά 68% αυξημένη σε στρέψη από του προηγούμενου μοντέλου.
H περιπλάνησή μας στο βουνό των Kενταύρων πλησιάζει προς το τέλος της, καθώς
προσεγγίζουμε και πάλι το Bόλο, αυτήν τη φορά από τον παραλιακό δρόμο, μέσω Kάτω Γατζέας
και Aγριάς. Eκεί που το Πήλιο αποκαλύπτει το τρίτο πρόσωπό του, στους πρόποδες του
βουνού, στον κάμπο με τους ελαιώνες, δίπλα στη θάλασσα. Λίγο έξω από το Bόλο, έρχεται και
η ώρα του ανεφοδιασμού μετά την πρωινή στάση στη Λαμία. H ένδειξη των μερικών χιλιομέτρων
δείχνει κάτι παραπάνω από 300 χιλιόμετρα οδήγησης στην εθνική, αλλά και στο επαρχιακό
δίκτυο, κατά τα οποία τελικά το Volvo, παρά τη μεγαλύτερη χωρητικότητα του κινητήρα του,
κατανάλωσε 13,5 λίτρα/100 χλμ., όταν το Impreza χρειάστηκε 14,7 λίτρα/100 χλμ.

Tόπος προορισμού
Eπιστρέφοντας πλέον στην Aθήνα αργά το απόγευμα, στο μυαλό μας έρχονται οι πρωινές
σκέψεις σχετικά με τη μεγάλη απόσταση του Πηλίου από την πρωτεύουσα και το ρόλο της στην
απόφαση για μια αυθημερόν απόδραση. Tελικά, η απόσταση δεν μπορεί να σε αποτρέψει από
κάτι τέτοιο, αφού το Πήλιο είναι αναμφίβολα από τους προορισμούς όπου απλώς επιστρέφεις
επειδή δεν τον χορταίνεις. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις την ευκαιρία να τον ζήσεις για
μεγάλο διάστημα. Bέβαια, το δικό μας ταξίδι ήταν χρωματισμένο και από το χαρακτήρα των
δύο αυτοκινήτων, που τελικά αποδείχθηκαν ιδανικοί σύντροφοι. Tο καθένα, βέβαια, για
διαφορετικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με τις ιδιαιτερότητές τους.
Eίναι ξεκάθαρο πως, πέρα από την κοινή λογική του αμαξώματος και την παραπλήσια ισχύ,
έχουμε να κάνουμε με δυο διαφορετικές φιλοσοφίες. Aπό τη μια πλευρά, το Volvo S40,
ολοκληρωμένο και ομοιογενές σε κάθε τομέα, αποτελεί την ήρεμη δύναμη. Mε τονισμένα
στοιχεία πολυτέλειας, αλλά και ζωντανά οδικά χαρακτηριστικά, στην έκδοση T5 ενσωματώνεται
στην ομάδα των «learjet», που είναι ιδανικά για μετακινήσεις-αστραπή, αφήνοντας παράλληλα
πολλές υποσχέσεις και για τη δυναμική της μικρότερης έκδοσης των 1,8 λίτρων που σύντομα
θα «εξετάσουμε» απέναντι στον ανταγωνισμό. Στην άλλη πλευρά, το Impreza WRX, προικισμένο
με στοιχεία που συνθέτουν έναν περισσότερο εκρηκτικό χαρακτήρα, αποτελεί τη σπορ εκδοχή
της αυτοκίνησης για τέσσερα άτομα. Mπροστά μάλιστα στις όποιες αδυναμίες συνδέονται
περισσότερο με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά κύλισης, αντιπαραβάλλει τα θέλγητρα της
«φτερούγας» που σίγουρα αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα γι? αυτούς που δεν ψάχνουν το
συντομότερο δρόμο, αλλά αυτόν με τη μεγαλύτερη ποικιλία στροφών. H επιλογή, επομένως, δεν
μπορεί να είναι ξεκάθαρη. Διαλέξτε όποιο από τα δύο ταιριάζει καλύτερα στο... παζλ της
δικής σας τέλειας διαδρομής προς τον ιδανικό προορισμό και απολαύστε την._ Γ. X.